Tijdens mijn meditatie vanochtend besefte ik dat ik dat nu eigenlijk ook was geworden. Oke, geen ontdekkingsreiziger van de wereld, maar wel van MIJN wereld. Elke dag opnieuw leer ik nieuwe dingen, voed ik mezelf met inspiratie die me helpt mijn eigen binnenwereld te ontdekken.
En het landschap is divers. Prachtige meren van diepe gevoelens, slingerende paadjes omringd door prachtige dromen. Hoge, soms onbereikbare bergtoppen bedekt met oude angsten en overtuigingen.
Gouden stranden met golven van liefde. En diepe wouden vol met gedachtes . Eerst liep ik altijd dezelfde weg, langs dezelfde overtuigingen, emoties en angsten. Telkens hetzelfde rondje. Nu ontdek ik andere wegen, ga ik die bergen op en duik ik in het meer.
Ik ga aan wat ik tegenkom. Ik stop en kijk er aandachtig naar, zie het voor wat het is, maar ga niet meer terug. Zodra ik de kracht voel die ik bezit, weet ik dat ik door kan gaan.
En als je dan eenmaal die top bereikt, ben je trots dankbaar en zielsgelukkig!
Je kan proberen te negeren wat er zit, en tuurlijk dat gaat een hele tijd goed. Echter uiteindelijk zul je toch vastlopen in je eigen oerwoud aan gedachtes, cirkels blijven lopen in je vaste patronen van overtuigingen.
Soms heb je dan iemand nodig die met je meekijkt naar jouw landkaart. Die je helpt een andere weg in te slaan, en je begeleid totdat je boven bent.
Ik loop heel graag met je mee, met liefde en aandacht. Maar je zult zelf moeten klimmen.
Hoofd uit, Hart aan.
Ontdek jouw eigen wereld kaart.